SM U-1 (1909)

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego U-1 z 1909 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie..

SM U-1

Klasa	okręt podwodny
Typ	U-1
Historia
Stocznia	Marinearsenal(inne języki), Pola[1]
Położenie stępki	2 lipca 1907[2]
Wodowanie	10 lutego 1909[1]
K.u.K. Kriegsmarine
Wejście do służby	15 kwietnia 1911[2]
Wycofanie ze służby	1918
Los okrętu	przyznany Włochom w 1920, złomowany[1]
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	229,7 t 248,9 t
Długość	30,5 m
Szerokość	4,8 m
Zanurzenie	3,9 m
Zanurzenie testowe	40 m[3]
Napęd
Początkowo: 2 × silniki benzynowe, 720 bhp 2 × silniki elektryczne, 200 shp
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	10,3 węzła 6 w.
Zasięg	950 Mm @ 6 węzłów na powierzchni 40 Mm @ 2 węzłów w zanurzeniu
Uzbrojenie
1 x 37 mm
Wyrzutnie torpedowe	3 × 450 mm
Załoga	17[1]

SM U-1 lub U-I – okręt podwodny typu U-1 z okresu I wojny światowej, zaprojektowany dla marynarki Austro-Węgier Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine (K.u.K. Kriegsmarine) przez amerykańskiego inżyniera Simona Lake'a i zbudowany, wraz z bliźniaczym U-2, przez stocznię marynarki (Marinearsenal(inne języki)) w Poli, w ramach porównawczej oceny projektów obcych okrętów podwodnych.

U-1 został zwodowany w lutym 1909 roku i po ukończeniu służył do prób porównawczych. W ich trakcie okazało się, że zainstalowane silniki benzynowe nie zapewniają odpowiednich osiągów podczas pływania na powierzchni. Ostatecznie został przyjęty w skład marynarki wojennej w kwietniu 1911 roku i do wybuchu wojny służył jako jednostka szkolna. Na początku I wojny światowej U-1 znajdował się w suchym doku, czekając na nowe akumulatory i wymianę silników na wysokoprężne. Jednostka wróciła do służby jako okręt szkolny i pełniła tę rolę do października 1915 roku. Od listopada wykonywała rejsy zwiadowcze z Triestu i Poli do momentu, gdy na początku 1918 roku uznano ją za przestarzałą. Dalej pełniła funkcję szkoleniowe w bazie okrętów podwodnych na wyspie Brioni. W momencie zakończenia wojny okręt znajdował się w Poli. Został przyznany Włochom w ramach reparacji wojennych w 1920 roku i ostatecznie złomowany w Poli. Podczas działań wojennych nie odniósł żadnych sukcesów.